Big Time Adolescence

Pete Davidson, jest charakterystyczne w roli osoby, której ludzie powinni unikać. Jego postać w „Big Time Adolescence”, postrzępiona, platynowa, nieprzyzwoita Zeke, czuje się jak powiększenie Davidsona, które znajdujemy w sensacyjnych gazetach. 23-letni bezużyteczny, który nigdy nie dorastał, Zeke inwestuje swoją energię, paląc trawkę i wywierając okropny wpływ na swojego kumpla, 16-letniego Mo (Griffin Gluck), młodszego rodzeństwa jego byłego.

Mo jest ujmująco dziwaczny, jak Duckie z „Pięknego w różu” Johna Hughesa; zabawnie Jon Cryer, który przedstawił Duckie, gra tatę Mo. Płaci Zeke jak opiekunowi.

W każdym razie, pod okiem Zeke’a, Mo po prostu pogrąża się teraz w niedogodnościach przez eseistę Jasona Orleya. Zaczyna oferować leki wyższym klasom na prośbę Zeke’a, najpierw na przyjęciu „alfonsi i hos”, gdzie wśród ostentacyjnych zespołów pojawia się w otuleniu swojego taty ze złotym łańcuchem.

W tym momencie rzuca się na rozkwitający sentyment ze swoim przebojem, Sophie (Oona Laurence), po niezbyt idealnym duchu. Mo, nie zdziwiony, gryzie kurz, jednocześnie starając się uzyskać poparcie Zeke.

Pomimo faktu, że Davidson, Gluck i Laurence wykazują potencjał gwiazd, Orley albo zamyka je w nadmiernie regularnym przejściowym kolistym segmencie, albo nadaje im przejmująco czarujące cechy: Mo, niezręcznie, nazywa Sophie, zamiast jej przesyłać; Sophie konsekwentnie przygotowuje szybkie odbicie ognia; a Zeke to mobilny cios stonera. Niezależnie od kilku ujęć delikatności i prostej nauki Zeke i Mo, „Big Time Adolescence” potrzebuje więcej serca lub głupoty, aby oszczędzić jej okazania się po prostu kolejnym filmem o wychodzących braci białych.