Nie ma nas w domu 2019

Nie ma nas w domu – o czym film?

Ponieważ zatrudnienie wydaje się być „redystrybucyjne” w nieubłaganie bezgranicznym świecie, gromadzenie wszystkiego, od samochodów, przez telefony komórkowe, aż po programowanie, jest wysyłane do narodów z tańszą pracą, a firma Laxer rządzi bezpieczeństwem pracowników i efektem ekologicznym. Kupujący proszą online, a nie osobiście. Tak więc kilka pozostałych otworów biznesowych w gospodarkach rozwiniętych to te, które są nierozerwalnie związane ze sprzedażą. W przytłaczającej wersji „Nie ma nas w domu” brytyjskiego dyrektora Kena Loacha i autora Paula Laverty’ego postacie mają dwie zawody, których nie można wymienić. Rickey Turner (Kris Hitchen) przekazuje pakiety zakupów online (w większości dokonywane w różnych krajach). Jego znaczący inny Abby (Debbie Honeywood) jest „opiekunem”, domowym pomocnikiem osób starszych i kalekim.

Nie chodzi już tylko o specjalistyczne ubezpieczenia. Reszta zawodów stanowi obecnie część gospodarki koncertowej, a podstawowa komunikacja międzyludzka jest na ogół oddzielona. Wszystko, co może zrobić Rickey, jest sterowane przez ręczny gadżet sterujący o nazwie „precisor”. Ludzcy administratorzy nie są wcale mniej mechaniczni. Są one również mierzone przez maszyny, co milisekundę dołączane do wpłat i wypłat gotówki. Jeden kawałek sprzętu przekazany Rickeyowi nie jest tak naprawdę innowacyjny. Jest to szklany pojemnik, do którego siusiu, kiedy jest na środkach transportu, ponieważ nie ma czasu na przerwy w toalecie. Abby ma „umowę na imprezę”. Nie otrzymuje wynagrodzenia za czas przerwy, dni wolne, czas podróży lub wycieczkę. Zasadniczo może ona odrzucić każdą wizytę, ale z prawdopodobieństwem, że oznacza to, że nie ma nikogo, kto by nie brał udziału w osobach, których nie znosi jako „klientów”, jest zbyt dana i uprzejma, by powiedzieć „nie”.

Film ma wiele do powiedzenia na temat rozczarowań współczesnego społeczeństwa, ale Loach zapewnia, że ​​historia dotyczy bohaterów, a nie problemów. Treść Laverty’ego ma wiele niepozornych, mówiących subtelności, które powodują, że tym bardziej odczuwamy ich przerażające trudności. Kiedy Abby informuje jednego ze swoich klientów, że ona i Rickey zamierzali kupić dom, zanim kryzys budżetowy spowodował załamanie się układu przed jego realizacją, nie ma animozji ani poczucia, że ​​zostaje wprowadzona w błąd. Uznaje to za coś, co spotkało wszystkich. Mówi, że jej jedynym standardem w pracy z klientami jest traktowanie ich „jak twoją mamę”, a ona jest zawsze życzliwa, tolerancyjna i empatyczna wobec nich, w każdym przypadku, gdy kosztuje to jej czas lub pieniądze. Gwarantuje jednemu z nich, że wróci więcej niż daje. Ponadto, gdy kolejna prośba o szczotkowanie włosów, pojedyncza łza Abby mówi nam, jak ważny jest ten niewielki ruch delikatności i jak rzadki. Rickey, coraz bardziej nerwowy, gdy jego dorastające dziecko, Seb zostaje wycofane i wpada w kłopoty, błaga go, by „dał sobie kilka możliwości” i poszedł na uniwersytet. „Potrzebowałem cię lepiej” – mówi Rickey. W każdym razie Seb nie widzi przed sobą lepszych możliwości. Jego towarzysz poszedł do szkoły i ma teraz niesamowity obowiązek kredytowy oraz powołanie do kolejnej okazji ekonomii koncertu – miejsca do rozmowy. Rickey przetrwa wszelkie trudności, aby utrzymać rodzinę. W każdym razie, w przypadku, gdy nie może dać „lepszego” za Seba, syczał.

Czego dotyczy fabuła filmu Nie ma nas w domu? 

Film ten opowiada o zwycięzcy Lome Palme d’Or „Ja, Daniel Blake”, który złamał nasze serca z powodu dobrych osobników unicestwionych przez początkowo dobre intencje, ale miażdżące i nieoryginalną administrację. Pokazał społeczną sieć dobrobytu mającą na celu wsparcie biednych ludzi i został zniszczony, jednak tak zaostrzony przez zasady zwiększania wydajności i zapobiegania niewłaściwemu wykorzystaniu, że nie jest w stanie dostrzec prostej, ale podstawowej potrzeby człowieka.

Podobnie jak „Ja, Daniel Blake”, „Nie ma nas w domu” jest tak prywatne i żywe, jak narracja. Obaj akcentując swoje równe, zaczynają w podobny sposób, w mroku, przy czym główny bohater jest gotowym podsumowaniem zapytań. Tutaj jest spotkanie potencjalnego pracownika lub jeśli nic innego nie jest tym, co pojawia się od samego początku. Rickey uczy kogoś na temat jego historii pracy. Zrobił odrobinę wszystkiego, mówi, w tym prace rozwojowe i sceniczne. „Nawet zakopywałem groby. Zrobiłem wszystko … Wolałbym sam strzelić i pracować dla siebie”. Mężczyzna z nim rozmawia to Mulaney (nowicjusz Ross Brewster, który swój pierwszy film nakręcił po powołaniu jako gliniarz). Szybko przyjmuje uwagę Rickeya i wyjawia mu, że w przypadku, gdy przyjdzie do pracy w administracji transportu, „nie będziesz dla nas pracował, będziesz z nami pracował”. Zapoznaje Rickeya z innym żargonem. „Brak wynagrodzeń, ale wydatki. Brak odprawy; stajesz się dostępny”. Rickey nie będzie pracownikiem; będzie właścicielem franczyzobiorcy. Będzie „twoim własnym asem, nie lubisz porażek”.

„Twój ojciec wejdzie w interesy” – z radością mówi Rickey swoim dzieciom, Lizy (Katie Proctor) i Sebowi (Rhys Stone). Z tej szansy, że to oznacza, że ​​musi kupić furgonetkę, sprzedając samochód rodzinny, aby Abby zabrała transport na wizyty domowe, to jest zainteresowanie ich przyszłością, a on zwróci gotówkę, prawda? to nie tak? Co więcej, będzie to oznaczało dodatkowy czas wolny od siebie i młodzieży, ale zrozumieją, że to wszystko dla nich, prawda? Co więcej, jeśli w domu zdarzy się nagły wypadek, przełożony pozwoli mu wziąć dzień urlopu, prawda?

Zaufanie Rickeya i Abby zależy od ich bezpośredniej dobroci. Rickey jest naprawdę niezrozumiały, że świat może być tak okrutny. Otrzymujemy wskazówki od Abby, że napotkała okrucieństwo, gdy dorastała. Nie jest w stanie wyobrazić sobie, że chronione miejsce, które była tak pewna, że ​​mogłaby sprawić z Rickeyem, mogło być tak wątpliwe.

Wielowarstwowy tytuł „Nie ma nas w domu” nawiązuje zarówno do fałszywej troski o naklejki pozostawione w domach, gdy nikogo nie ma, aby dostać paczki, jak i do tych, którzy jak rodzina Turner są przerażająco porzucani przez organizacje, które im płacą (może ledwo przywoływane jako praca). Pośpiewnie wykonywana przez całą obsadę ze śpiewem wiarygodności i naturalizmu, jedyną pociechą jest to, że czasami ktoś taki jak Loach jest tam, aby upewnić się, że relacje takie jak te, osoby takie jak te, nie zostaną pominięte, ale jeszcze zaobserwowane.