The Night Clerk

Tye Sheridan gra młodzieńca z zespołem Aspergera, który przypadkiem jest świadkiem zabójstwa w agregacie kręgosłupa Michaela Cristofera, dodatkowo podkreślając Ana de Armas, Johna Leguizamo i Helen Hunt.

Trudno dokładnie określić, jaki jest nowy film skomponowany i koordynowany przez Michaela Cristofera. Najwyraźniej The Night Clerk zakłada, że ​​jest chillerem kręgosłupa na temat urzędnika z gospody, który nieumyślnie jest świadkiem zabójstwa jednego z jego gości i sam zamienia się w spekulację, pomimo tego, że niewiele w tym jest uczuć emocjonalnych. To, że tytułowa postać ma zaburzenie Aspergera, dodaje kilka nowych składników do mieszanki, która wibruje niedojrzała. Rezultaty nie są w pełni satysfakcjonujące na żadnym poziomie, pomimo cudownej obsady, w której występuje wschodząca gwiazda Ana de Armas (Knives Out), którą można znaleźć w nadchodzącym filmie Jamesa Bonda No Time to Die.

Tye Sheridan (Ready Player One, Mud) przejmuje główną rolę Barta, 23-letniego sekretarza nocnych ruchów w kwaterach, które – jak wyjaśnia administrator w pewnym momencie – bardzo szanują zaciąganie osób niepełnosprawnych. Ponieważ jego stan zdecydowanie napina go w okolicznościach społecznych, Bart wymyślił sprytne, choć potworne podejście do rozwoju. Wyspecjalizowany ekspert, ustawił kilka kamer w pokojach, pozwalając mu obserwować mieszkańców podczas jego rekreacji, aby mógł rozważyć ich zachowanie i skopiować ich sposób mówienia.

Pewnej nocy widzi kobietę (Jacque Gray) toczącą zaciętą kłótnię z mężczyzną. Gdy Bart pędzi do pokoju, kobieta nie żyje z powodu obrażeń od strzału. Pomimo zawiadomienia wodza, że ​​nie ma kontaktu ze sceną, Bart nie może się utrzymać, zanurzając palec w kałuży krwi pani na podłodze. Oczywiście wkrótce stał się głównym podejrzanym, ponieważ analityk policji (John Leguizamo) zaangażował się w sprawę.

Niedługo potem Bart poznaje kolejnego gościa, Andreę (de Armas), który wydaje się nienagannie spokojny ze swoją niepewnością społeczną i zachowuje się nieśmiało. Obaj inicjują związek, a Andrea ujawnia mu, że pomaga jej zapamiętać jej brata, który jest w zasięgu. Bart zaczyna rozszyfrowywać swój blask jako sentymentalną intrygę, mimo że na dłuższą metę odkryto, że istnieją także inne inspiracje.

Koordynator swojego pierwszego filmu od czasu jego słabo zdobytej w 2001 roku Angeliny Jolie z Original Sin, Cristofer (dodatkowo pisarz nagrodzony Pulitzerem za film The Shadow Box z 1977 roku) wydaje się niepewny, co musi osiągnąć. Powód jest absolutnie funkcjonalny dla agregatu kręgosłupa w stylu Hitchcocka, ale zdaje się, że zdjęcie traktuje zabójstwo i tajemnicę dotyczącą osobowości przestępcy prawie jak pomysł z perspektywy czasu. Starania o element o lekkim sercu, w tym Bart oferujący niekontrolowane niewłaściwe uwagi różnym sprzedawcom, wydają się niepotrzebne i wyzyskujące. Pamiętając o tym, że delikatna relacja, która tworzy się między Bartem i Andreą, pokazuje najbardziej obejmujący element fabuły, to również zaniedbuje zaspokoić swój sensacyjny potencjał.

Artystów bez wątpienia nie można winić. Sheridan korzysta w jak największym stopniu z ograniczonej zdolności swojej postaci do komunikowania się wewnątrz, dając dyskretne cienie, które sprawiają, że Bart jest sympatyczny pomimo jego towarzyskich i dobrych wpadek. De Armas bardzo angażuje się w potencjalną intrygę miłosną, a Helen Hunt nawiązuje trwałe połączenie jako matka Barta, która skutecznie zapewni swoje „delikatne” dziecko, które zainwestuje dużą część swojej energii w piwnicę burz. Szokujące jest to, że ich przykładowe starania nie wystarczą, aby zrekompensować tonalne i nieregularne relacje w filmie.